Oh nee hoor, dit wordt hem niet. Je baarmoedermond is nog niet eens verweekt. Van ontsluiting is al helemaal geen sprake, dus ik kan je niet strippen. Het is vrijdagmiddag 19 februari, half zes ’s middags en ik lig met mijn benen in spreidstand op de behandeltafel bij de verloskundige. Ik had gehoopt dat de twee weken slapeloze nachten veroorzaakt door voorweeën niet voor niks waren geweest. Maar helaas, wel voorweeën, geen voorwerk.
Dus dit weekend? Wat denk je? Vraag ik hoopvol. Nou, ik acht de kans vrij klein, maar zeg nooit nooit. Aldus de verloskundige.
Ha! Zeg nooit nooit? Dat is mijn motto! Als niks zeker is, is alles mogelijk en kleine kansen zijn we goed in. Die nacht om 3:45 pak ik mijn dochter aan uit de handen van haar collega.
Afgelopen weekend vierden we de eerste verjaardag van mijn dochter. Het is alweer een jaar later en ik herbeleefde deze nacht weer. Wat ik nu hoogstwaarschijnlijk elk jaar ga doen op de 20e van februari. Want dat doen moeders. Ik kan me geen verjaardag herinneren dat mijn moeder niet zei: Nu was ik echt wel hard aan het werk! En: Ja hoor, je bent geboren!
Toen ik naar bed ging beeldde ik me weer even in hoe ik vorig jaar rond deze tijd met mijn bolle buik in bed stapte. Waarschijnlijk had ik voor het naar bed gaan nog een café latte gedronken, zonder de café. Ja echt dat was dus mijn ding tijdens mijn zwangerschap. Opgeklopte melk drinken en ijsklontjes eten. Ik had nog even een warme douche genomen en had me in mijn gebloemde, oversized maar oh zo comfortabele pyjama gehesen. Met mijn handen op mijn buik nog even zonder woorden met mijn dochter gepraat, geen idee dat ik haar een paar uur later lieve woordjes in haar mini oortje kon fluisteren. Tijdens de eerste commercial break van RTL late-night ben ik in slaap gevallen. Tot ik om 0:30 overeind schoot van de eerste wee.
20-02-2015. De nacht die ik vanaf nu elk jaar op die dag ga herbeleven.
Oh boy, oh boy, oh boy, it’s a girl!
