Een tijdje geleden schreef ik over mijn zoon. Hij gaat de overstap maken van speciaal naar regulier onderwijs. (Lees hier deel 1) We hebben een beetje kunnen wennen aan het idee, er over nagedacht en vertrouwen in gekregen. Ik denk dat dit het juiste moment is om hem klaar te stomen voor het reguliere onderwijs. Want ik geloof in hem. En steeds als ik onzeker ben of me zorgen maak om hem, doet hij weer iets waarmee hij iedereen verbaast.
Gisteren hadden we even een momentje samen. Soms lijkt hij ineens open te staan en dan komen de vragen en verhalen los. Hij wilde weten waarom wij geen canule (tracheacanule) hebben, waarom zijn zusje geen canule heeft en hij wel. Hij wilde weten waarom hij hem heeft en wanneer hij er uit mag. Deze vragen vuurt hij sinds een tijdje op ons af en raken mij recht in mijn moederhart. Zijn canule was altijd, net als zijn sonde, een onderdeel van zijn lichaam. Maar met zijn zes jaar krijgt hij steeds meer het besef dat het niet de normale gang van zaken is om door een buisje in je keel te ademen, en je voeding binnen te krijgen door een slangetje in je buik. En dat doet pijn. Pijn in mijn moederhart.
Want hoe moet dat straks als hij naar een andere school gaat? Hij heeft in de klas waar hij nu zit zijn plekje gevonden. Zijn vriendjes en vriendinnetjes hebben allemaal moeilijkheden wat betreft hun spraak/ taal ontwikkeling, op wat voor manier dan ook. Hij heeft echt voor zijn plekje moeten knokken, en moet dit af en toe nog steeds. Maar hierin wordt hij gesteund en begeleid door zijn lieve juffen. Iedereen weet van zijn canule, zijn zachte stem, zijn voedingspomp en de verpleegkundige die altijd met hem mee gaat is als een stuk meubilair geworden. Hoe bereiden we straks zijn nieuwe klas voor op een jongetje met bijzonderheden? Moeten we de kinderen in zijn nieuwe zijn klas überhaupt voorbereiden? Of moeten we de oúders voorbereiden. Er zullen ongetwijfeld kids thuis vragen gaan stellen over een jongetje met ‘een dingetje bij zijn keel’
En toen deed mijn zesjarige weer iets waarmee hij iedereen verbaasde: Je zoon heeft dinsdag een heleboel zitten vertellen in de klas over zijn canule. Zei zijn juf. Mijn moederhart maakte een sprongetje.
Tot nu toe vond hij het vooral erg vervelend als er iemand naar zijn canule vraagt. Als hij het idee heeft dat er iemand naar hem kijkt wordt hij nukkig en draait hij zich het liefst om. Maar deze week hield hij in zijn klas gewoon een soort van spreekbeurt! De door ons beantwoorde vragen die hij zelf de afgelopen tijd had, heeft hij allemaal opgeslagen. En wat fijn dat hij zelf antwoord durft te geven op vragen van andere kinderen. Dat geeft mij wat vertrouwen dat het goed gaat komen. Hij zal wel weer moeten wennen en moeten knokken om een plekje in een nieuwe groep. Maar door dit soort kleine dingen, die voor hem groots zijn, krijg ik er steeds meer een goed gevoel bij.
Thuis vertelde hij: Ik heb over mijn canule verteld. Toen ik vroeg wat hij verteld had, zei hij: Alles. Alles over mijn canule. Ik geloof in hem.
Lees hier deel 3 van dit avontuur (klik)
