Het begint een beetje standaard te worden. Als we thuiskomen is het eerste wat mijn zesjarige vraagt: Mag ik op de iPad? Mijn computer? Tv kijken? Nee, nee en nee. Het is er in geslopen. Omdat hij best vaak ziek is. En omdat hij elke ochtend verneveld moet worden, en elke middag met zijn sonde aan de voedingspomp zit. En omdat hij niet bij vriendjes kan spelen ivm zijn tracheacanule . En omdat ik soms gewoon even een half uurtje voor mezelf nodig heb. Dan ben ik blij met de Ipad en zijn Nintendo Wii U.

Maar als hij ’s ochtends nog voordat we beneden zijn vraagt of hij filmpjes mag kijken, bekruipt me toch een soort van schuldgevoel. Want het is onze schuld dat hij het liefst de hele dag met een scherm voor zijn neus zit. Het is er ingeslopen omdat wij hem achter de iPad zetten als hij even aan de bank gekluisterd zit.

Teleurgesteld dat hij niet op de iPad mag (en nee, ook niet op je computer of Netflix) zit hij voor het raam en kijkt naar de buurtjongens die buiten aan het ravotten zijn. Ik schat ze een jaar of negen/tien.

Mama ze zijn aan het vechten! Ik kijk uit het raam en inderdaad, ze zijn elkaar aan het slaan en schoppen, stoeien, duwen trekken. Ze gooien met de emmertjes die een ander kind in de zandbak heeft laten liggen en duiken in de bosjes, geen rekening houdend met de narcissen die net op komen. Dat zijn geen leuke jongens he? Vraagt mijn zesjarige. Nee dat zijn geen leuke jongens.

Mama ik wil naar buiten.

Wat, naar buiten? Met dát gespuis? Ik twijfel even. Zal mijn zesjarige opgewassen zijn tegen die jongens met hun ruwe spelletjes? Zal ik met hem mee gaan? Of moet ik hem voor de leeuwen gooien? Maar het was geen vraag. Hij deelde eigenlijk mee dat hij buiten ging spelen. Terwijl ik nog in twijfel zit zie ik mijn zesjarige met zijn jas en rode regenlaarzen de deur open zwiepen en enthousiast naar buiten stappen.

Twee jongens houden op met beuken op de derde en ik zeg zo neutraal maar enthousiast mogelijk: Hoi jongens!
Hallo! Zegen ze vriendelijk en beleefd terug. Gerustgesteld doe ik de deur weer dicht en ik stel me verdekt op achter de planten in de vensterbank.

Mijn zoon loopt vastberaden naar een van de knaapjes en ik zie ze in gesprek gaan. Het knaapje gaat zelfs even door zijn knieën om mijn zesjarige goed te kunnen verstaan. En dan…geeft hij zijn speelgoed pistool aan hem af. Dus ik zat me daar zorgen te maken en vooroordelen te hebben over rotjongens die alleen maar ongein uit kunnen halen. En mijn zoon leert mij daar gewoon even een les: Je moet niet denken maar doen, en jongens met ruwe spelletjes kunnen ook vriendelijk en beleefd zijn.

Ik hoor luid gebons op de deur en als ik open doe zie ik een dolgelukkig mannetje die trots het pistool laat zien. Deze mag ik hebben! Oh ja? Zeg ik. Van wie is die dan, en ik kijk rond naar de knaapjes. Oh van mij, maar die mag hij wel hebben want ik speel er bijna niet meer mee. En dan:

Mag ik nog 1 ding vragen? Wat heeft hij daar? En hij wijst naar zijn canule. Ik leg hem kort en bondig uit dat hij niet goed door zijn mond kan ademen en dat hij door dat ‘dopje’ ademt. Heeft hij daar veel last van? Die vraag schuif ik door naar mijn zoon. Heb je daar last van? Nee. Zegt hij en hij schudt zijn hoofd. Oke zegt het knaapje. Nou, sterkte ermee dan maar.

En terwijl ik dit schrijf speelt mijn zoon dus buiten. Met die rotjongens die best wel lief en beleefd kunnen zijn. Mijn moederhart is blij en trots vandaag.