Vijf jaar lang had ik een mannen huishouden. Toen de twintig weken echo ons vertelde dat we een jongen zouden krijgen bereidde ik me voor op het jongensmoederschap. Ik wist meteen dat ik het zou kunnen. Stoere kleren en hippe gympen. Gesprekken over piemels en hee! er zitten twee balletjes onder! (Ja dit gesprek heb ik dus echt gevoerd). Dino’s, draken en auto’s wat de klok slaat.

Toen ik zwanger was van de tweede en we hoorden dat er een klein meisje ons gezin zou komen opleuken kreeg ik visioenen van roze jurkjes, schattige strikjes, vlechtjes in witte haartjes en blauwe ogen.

Ja, ik wist het zeker. Dit meisje zou in tegenstelling tot haar broer, precies op mij gaan lijken. Eindelijk versterking van vrouwelijk geduld en finesse in huis. Een mini Heleentje in de maak.

Boy, of in dit geval girl, was I wrong…

Toen ons meisje schreeuwend haar eerste daglicht zag en mij meteen onderpoepte kreeg ik naast een donkerbruine buik, ook een donkerbruin vermoeden dat dit niet zo’n meisje-meisje zou zijn als ik al die tijd voor me had gezien.

Ja wat die lange blonde lokken betreft heb ik gelijk gekregen. Alleen krijg ik er geen vlechtje in tenzij ik haar in een dubbele houdgreep neem en dan nog moet ik me in allerlei bochten wringen en de meest rare poses aannemen om het elastiekje er in te krijgen. Als ik geluk heb blijft dat vlechtje er dan een uur in zitten. Maar vaak trekt ze het elastiekje er uit, samen met een pluk haar. Maakt haar niks uit.

Als we buiten gaan spelen rent ze op de eerste de beste waterplas af die we tegen komen om er vervolgens languit in te vallen. Dat gaat dan niet eens met opzet en dit vindt ze ook geen probleem. Ze staat op, kijkt een keer om zich heen en loopt verder. Maar niet voordat ze eerst ook nog een keer met haar billen in de plas valt.

Ook al is ze nog maar twee jaar, en ik ben er niet trots op dat ik dit zeg, maar ze kijkt heel graag filmpjes op de Ipad. Dus dan zoek ik filmpjes van my little pony of een filmpje over prinsessen in roze jurkjes voor haar op. Maar nee, mijn meisje wil DRAAKUH!!! kijken. Ik hoef trouwens niet eens filmpjes op te zoeken, met haar kleine vingertjes haalt ze de Ipad van het slot, opent ze de Netflix app en zoekt ze haar favoriete serie ‘hoe tem je een draak’ op. Nogmaals, ik ben er niet trots op. Maar ja,als je een grote broer hebt van zeven jaar dan leer je al snel dat de Ipad tot een van de eerste levensbehoeften hoort.

Wat ze dan wel weer goed doet als een meisje is krijsen. En dan bedoel ik ook echt krij-sen.

Schreeuwen.

Tieren.

Zwaailichten en sirene.

Omdat ik bijvoorbeeld het verkeerde filmpje op zet. Of om dat elastiekje in haar haren. Pindakaas op de boterham in plaats van jam, Brood in stukjes in plaats van reepjes, omdat ze zelf haar broek aan wil doen, omdat dat niet lukt, sok sok, schoen schoen in plaats van sok, schoen, sok, schoen. Of gewoon omdat ze wakker is.

Haar broer vraagt wel eens geschokt: Mama, waarom huilt ze nou zo? Dan zeg ik: Laat haar maar even schat, ze is nou eenmaal een vrouw in de dop. Die moeten soms gewoon even huilen. Dan moet je haar gewoon een dikke knuffel en chocolade geven en zeggen dat alles goed komt.

Oke. Stil maar, alles komt goed. Hier heb je een dino.