Het hoge woord is er uit. Zodra de envelop met het Erasmus logo op de mat ligt, begint bij mij de buikpijn. want vertellen tegen mijn achtjarige dat hij binnenkort weer geopereerd moet worden, vind ik het ergste van alles. Nou ja, bijna dan. Want de operatie zelf is dit keer heftiger dan anders.

Meestal kan ik hem gerust stellen met het feit dat de operatie gaat gebeuren middels een kijk operatie, via zijn mond dus. Want meestal kan de kno arts met instrumenten precies komen op de plek waar hij moet zijn. Deze keer niet. Deze keer komt er een mes aan te pas. En een operatie wond met echte hechtingen en een litteken. En dat is nou juist de eerste vraag die hij stelt als ik over een operatie begin.

Krijg ik een snee mam?

Meestal spreken we (zijn vader en ik) af wanneer we het gaan vertellen. Niet te vroeg, want dan blijft hij er zo lang tegenaan hikken. Niet te laat, want als de operatie al snel is grijpt het hem zo naar zijn keel. Een week of drie van te voren. Dan is het nog ver weg genoeg om er nog niet te veel mee bezig te zijn, maar kan hij wel vast aan het idee wennen.

Zolang we hem nog niks vertellen steken wij zelf onze koppen nog even in het zand. Met het zwaard van Damocles boven ons hoofd tellen we de dagen af. Want we nemen ons wel vast voor dat, mocht hij er naar vragen, we eerlijk tegen hem zijn. Hij voelt dat zwaard namelijk ook.

Hij weet dat de operatie er aan zit te komen maar ik vermoed dat hij lekker mee doet met de kop in het zand tactiek.

Totdat hij vorige week wilde weten hoe hij aan dat kleine litteken op zijn buik komt. Ik vertel hem voor de 133e keer dat dat komt door de operatie aan zijn maag van een paar jaar geleden.

“Moesten ze toen in mijn buik snijden mam?”

“Nee, want dat kon met een kijkoperatie. De dokter hoefde alleen maar drie kleine sneetjes te maken zodat hij bij jouw maag kon opereren”

“Wat kon niet met een kijk operatie?” En ik voel alwaar dit gesprek naar toe moet gaan.

Ik laat hem met een spiegel het litteken bij zijn canule zien en daarna die op zijn buik, naast zijn sondes.

“Deed dat pijn?” Is zijn volgende vraag. “Nee, want je wordt altijd eerst in slaap gebracht als je geopereerd wordt, toch?” Hij knikt. “En als je na de operatie pijn had, kreeg je daar een medicijn voor.”

“Binnenkort moet je weer geopereerd worden aan je luchtpijp en dan moet de dokter weer een snee maken.” Zeg ik en terwijl ik zijn reactie afwacht kan ik totaal niet inschatten hoe hij gaat reageren. Alsof hij het al wist knikt hij bevestigend. Als ik hem vraag wat hij daar van vindt verheft hij zijn stem en zegt hij: “niet leuk!”

Dan volgt het vragenvuur.

Hij wil weten hoeveel nachtjes nog. Nog 20.

Hij wil weten of hij de nacht voor de operatie bij ons in het Ronald mcDonald huis mag slapen. Als het van de dokter mag en er is een kamer voor ons, wel.

Hij wil weten wat de dokter precies gaat doen. Hij maakt een snee in jouw hals zodat hij jouw luchtpijp goed kan zien. Wat hij precies gaat doen, moeten we aan hem vragen.

Ik wil mijn luchtpijp ook zien. Misschien kan de dokter een foto maken? Ook dat moeten we aan hem vragen, dat weet ik niet.

Hij wil weten wie er met hem mee gaat tot hij slaapt. Mama.

Hij wil weten hoe medicijnen worden gemaakt. Euh…

Hij wil weten of hij dood gaat. Nee

Hij wil weten of hij naar de slaapdokter moet. Ja

“Nee he, niet die stomme slaapdokter. Dat vind ik het aller ergst. Het is allemaal de schuld van de slaapdokter.” We spreken af dat hij gaat proberen om er niet tegen te vechten. “Geef je er nou aan over. Adem een paar keer dat hele, hele, hele vieze slaapgas in. Want als je eenmaal slaapt merk je niks meer. En als je wakker wordt is het achter de rug en dan zijn papa en mama er. Rustig in slaap vallen betekent rustig wakker worden, toch? Zul je dat proberen?”

Ja ik ga het proberen. Maar de slaapdokter is écht stom!

Na dit gesprek voel ik me 10 kilo lichter, want ik vind het een vreselijk geheim om mee rond te lopen. Helaas heeft hij die 10 kilo opgepakt, want hij ziet er als een berg tegenop. Maar hij weet ook dat we er allemaal als een berg tegenop zien en dat we het samen gaan doen. Gedeelde smart is echt halve smart in dit geval.

♥♥♥

→ Lees hier wat het  met mijn moederhart doet als ik mijn kind naar de o.k moet brengen.
→ Lees hier hoe we de dag voor de operatie altijd wat leuks gaan doen.