Het is 24 januari 2010

Om 9:50 komt Arjan de verloskamer binnen gestormd. Hij doet zijn jas uit, gaat naast me zitten en ik pak zijn hand. Ik zit midden in een weeën storm die ik zo goed en kwaad als ik kan probeer op te vangen. Ik lig op dat moment al vier weken op de zwangeren afdeling van het Radboud ziekenhuis in Nijmegen, omdat ik door een scheurtje in mijn vliezen al die tijd steeds wat vruchtwater verlies. Vannacht om 4 uur verloor ik al mijn vruchtwater en zette de bevalling veel sneller door dan het verplegend personeel had kunnen voorzien. Een uur nadat Arjan vanuit Enschede hier naartoe is gesjeesd en naast mij is komen zitten, wordt er een klein iniminie mannetje voor mijn neus gehouden.

Ik mag even aan hem snuffelen en hem kleine kusjes op zijn bolletje geven voordat hij wordt meegenomen door de kinderarts.

Ik voel wat warms langs mijn benen golven en vraag heel naïef aan de gynaecoloog of dat vruchtwater is. Ze kijkt me ernstig aan en schudt haar hoofd. Ik vraag maar niet verder en vermoeid zak ik achterover in mijn kussen. Binnen no time lig ik op de o.k. Mijn placenta komt niet los en ik verlies te veel bloed. Als ik een paar uur later een beetje suffig de neonatologie opgereden word, zie ik een klein wurmpie in een couveuse liggen. Mijn zoon.

Perfect maar niet volmaakt.

Ik voel dat dit de mijne is als hij eventjes bij mij mag liggen. Héél even maar, want terwijl we aan het genieten zijn van onze pasgeboren zoon, begint er om ons heen allerlei apparatuur piepen en moet ik hem al weer afgeven. De alarmen worden gedempt en onze zoon wordt terug gelegd in zijn glazen huisje. Ik voel me vol adrenaline, maar uitgeput. Ik voel me onzeker, maar zó trots! Ik voel me bang, maar vol vechtlust. Ons wurmpje valt weer in slaap in zijn warme nestje en ik word terug gereden naar de afdeling.

Het is 24 januari 2018

Om 6:00 uur in de ochtend hoor ik de eerste geluiden uit de slaapkamer naast ons. “Ik moet plassen!” Als ik zijn kamer op kom lopen probeer ik hem nog te laten geloven dat het nog nacht is. Hij doet een plas, gaat weer liggen en zuchtt: “oooooh ik kan niet wachten om mijn cadeautje uit te pakken!” Ik kruip nog even naast zijn vader in ons warme bed en denk zoals elk jaar terug aan de dag van acht jaar geleden. Vanuit de andere kinderkamer begint nu ook zussie wakker te worden. “Mama, papa, ikke lekkuh eslapeh!” De dag is nu toch echt begonnen en ik schiet snel onder de douche. Zijn vader zet de nachtbeademing van onze jarige uit, haalt de saturatiepol van zijn teen en drukt op het knopje van de sondevoeding die piept. Terwijl we met z’n drieën naar beneden lopen, moet onze kersverse achtjarige zich aankleden en mag hij traditiegetrouw pas naar beneden komen als wij “er is er één jarig” in zetten.

Stralend komt hij binnen en wacht geduldig af tot we klaar zijn met zingen. Elk jaar als we “lang zal hij leven” voor hem zingen krijg ik weer een brok in mijn keel, want dit zinnetje heeft bij hem een heel andere lading. Om dit lied elk jaar weer voor hem te mogen zingen is niet vanzelfsprekend.

Veeg mij maar op, de toon is weer gezet voor deze dag.

Als hij de cadeautjes heeft uitgepakt ziet hij de traktatie die we voor hem in elkaar hebben geflanst en springt hij een gat in de lucht. “Dit is de móóiste traktatie die ik ooit heb gehad!” Blijkbaar doet de good old chips ketting het nog steeds goed bij achtjarigen.

Fijne verjaardag

Wat waren we nog onwetend acht jaar geleden. En wat is er veel gebeurd sindsdien. Het voelt als een eeuwigheid geleden, maar terwijl ik zo zit te typen voel ik in mijn hele lichaam wat de afgelopen jaren met mij hebben gedaan. Ik kijk terug op het afgelopen jaar met gemengde gevoelens. Op fysiek vlak heeft hij zo goed als stil gestaan. Hij is natuurlijk gegroeid en dat doet hem goed, maar we hebben niet de sprongen gemaakt waar we op hoopten. En dus zijn we hulp gaan zoeken om ons meer te richten op zijn mentale vlak. En wat is dat een goede keuze geweest! Op alle fronten is hij beter in zijn vel gaan zitten en daardoor kan hij beter mee komen met leeftijdsgenootjes. Hij gaat met plezier naar school, neemt regelmatig een vriendje mee om te spelen en wordt uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes.

Met het afsluiten van zijn zevende levensjaar, hopen we ook de zeven magere jaren af te sluiten, zoals het bijbelse spreekwoord zegt. Nou voelt het niet helemaal goed om deze jaren te bestempelen als mager, want mán wat zijn er mooie dingen gebeurd waar we dankbaar voor zijn. Maar wat zijn er ook dingen gebeurd waarvan we hadden gehoopt dat ze heel anders waren gegaan. We blijven hopen, we blijven vechten en wie weet wat de komende zeven jaren ons gaan brengen…

Fijne verjaardag voor mijn lieve schat, lang zal hij leven. Mijn vechter, mijn doorzetter, mijn oudste jong. ♥