Gisteren kocht ik een garnalen netje. Tot voor kort wist ik niet wat dat was, een garnalen netje. Maar als je op vakantie gaat naar Rockanje aan zee en je zesjarige is de nieuwe Freek Vonk in de dop, gaan mensen dus vragen of je wel een garnalen netje hebt. Sinds gisteren hebben we die en vandaag is hij in gebruik genomen.
Zussie ligt in haar vakantiebed en is onder klein protest in slaap gevallen. Dat betekent twee uur onverdeelde aandacht voor haar broer.
Lieverd, zullen samen naar het strand fietsen? Dan blijft papa bij zussie en kunnen wij met z’n tweetjes garnalen vangen. Zijn stralende gezicht is het antwoord en we gooien een handdoek, zonnebrand, een emmertje en het garnalen netje in de grote strandtas.
Mama a.k.a pakezel, op de fiets naar het strand. T’is net een circusact. Het is eb dus we kunnen meters ver de zee in lopen zonder dat het water voorbij onze knieën komt. We weten twee garnalen te vangen die worden uitvoerig bestudeerd en daarna met tegenzin weer vrij gelaten. Ik kijk naar mijn zongebruinde zoon en geniet van zijn genieten.
En terwijl we daar zo met z’n tweetjes door het water lopen bedenk ik me: we zijn herinneringen aan het maken. Dit hier, deze vakantie met z’n viertjes zal hij zich voor altijd blijven herinneren.
Ja hij zal weten van alle ellende die hij als baby, als dreumes en als peuter mee heeft moeten maken doordat zijn binnenkantje helaas niet zo goed gelukt is als zijn buitenkant. Maar met zes jaar ga je echt herinneringen opslaan.
Garnalen vangen op het strand van Rockanje, zomer van 2016
