theater

Naar het theater met mijn vijfjarige. Best een dingetje…

Met mijn vijfjarige naar het theater gaan vind ik toch wel een dingetje. Sowieso is hij niet van het stilzitten, net zoals veel andere vijfjarigen. Dus ik denk dat het voor best veel moeders een dingetje is om met kinderen naar het theater te gaan. Maar nou heeft die van mij ook nog eens een tracheacanule. De kans is best groot dat hij een hoestbui krijgt tijdens zo’n voorstelling.

Het is niet zo dat ik me voor hem schaam, dat nooit. Ik ben super trots op mijn zoon. Maar wij zijn gewoon nooit geruisloos. We gaan niet op in de menigte.

Als hij zo moet hoesten, moet hij even worden uitgezogen en dat maakt geluid. Vind ik vervelend. Voor de mensen die naast me zitten, of stel dat net op dat moment de muziek stil valt en iedereen zich af vraagt wat dat geluid is?

De zuigkoffer maakt een brommend geluid. Als ik die op een verjaardag aan zet, is er 9 van de 10 keer wel iemand die verbaast op kijkt en vraagt of de buren soms aan het boren zijn? Of mensen schrikken wel eens omdat het er soms een beetje naar uit ziet als mijn zoon moet hoesten. Dus ik voel me soms gewoon een beetje opgelaten op een verjaardag, in de bioscoop, de bieb of theater. Maar niet meer dan dat. We hebben met elkaar afgesproken dat we deze gelegenheden niet gaan ontlopen omdat ik me soms wat opgelaten voel. Dus toen ik kaartjes aangeboden kreeg van het Sinterklaasfeest van Kroelie in het Mystiek theater, heb ik een vriendin meegevraagd en zijn we gezellig een middag met onze kids naar het theater geweest. Hoe dat was? Voor Vettt schreef ik er een blog over, die je hier kunt lezen.

Grappig met een vette knipoog, soms tragisch en ontroerend, eerlijk met het hart op de tong, so be gentle.

Leave a reply:

Your email address will not be published.

Sliding Sidebar

mijn ei

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

En man oh man wat is er weinig zeker in mijn leven. Ruim tien jaar samen met de liefde van mijn leven, maar bij ons geen kans op sleur. Never a dull moment, en een toekomst vol mogelijkheden. En al die mogelijkheden geven mij inspiratie voor het schrijven van mijn blogs.

Die zijn soms tragisch en ontroerend, want ik heb nou eenmaal een zoon met extra’s: Extra lief, extra knap, extra slim…en helaas afhankelijk van zijn trachea canule, thuisbeademing en sondevoeding. Zorgintensief zeggen ze dan.

Soms zijn ze vertederend, want ik heb nou eenmaal een uberschattige dreumes dochter.

En soms grappig. Want dat ben ik nou eenmaal. Graag zelf een korrel zout toevoegen, ik hou van overdrijven.

Als niks zeker is, is alles mogelijk.

Mijn motto, mijn houvast, mijn inspiratie, en de naam van mijn blog. Terugkomend op dat ei: Door het delen van mijn hersenspinsels in de vorm van dit blog, raak ik die dus kwijt. Veel leesplezier en like, share of plaats gerust een reactie. Vind ik leuk.

jouw ei

[contact-form-7 id="350" title="Contactformulier 1"]