Heb je dát op je blog gezet, zat je om aandacht verlegen? Zei iemand toen ik vertelde over een persoonlijk stuk dat ik had gedeeld.

Sta jij in de krant? jeetje wat ben je toch mediageil. Was een opmerking toen ik trots was dat er een stuk in de krant kwam naar aanleiding van mijn blog. Klink >hier< voor het artikel.

Wacht. Wat? Bloggen omdat ik verlegen zit om een beetje aandacht? Ik dacht er even over na. Nee toch? Ik hou van schrijven en op een dag besloot ik mijn schrijfsels te delen op het wereld wijde web. Maar er komt zo veel meer kijken bij het onderhouden van mijn eigen blog.

Bloggen ís niet alleen een stuk schrijven en op ‘delen’ klikken om je verhaal met de wereld te delen. Bloggen is inspiratie opdoen, schrijven, weer herschrijven, overwegen, twijfelen en plaatsen. Bloggen is reactie krijgen en daar weer op reageren. Bloggen is (online) contacten onderhouden. Mensen inspireren, ontroeren of irriteren. Bloggen is zorgen voor beeld om je verhaal te ondersteunen en je verdiepen in het onderhouden van een eigen site.

Ik zie bloggen als mijn hobby. Een hobby waar meer bij komt kijken dan ik dacht voordat ik een eigen stukje internet kocht. Ik vind het ontzettend leuk als iemand de moeite neemt om te reageren, of zelfs alleen een like op Facebook zie ik als een compliment in the pocket. Als niemand mijn blog aandacht zou geven, zou ik net zo goed elke avond in mijn dagboek kunnen schrijven in plaats van een blog online te gooien.

Mijn blog, mijn schrijfsels krijgen aandacht. Maar ik bén toch niet mijn blog?!

Precies twee jaar geleden knutselde ik op wordpress.com mijn eigen blog in elkaar. Ik knalde een paar stukken online die ik eerder als Facebook notitie had gedeeld en mijn blog was geboren. Nu, twee jaar verder ben ik me er van bewust dat mijn persoonlijke blog steeds persoonlijker wordt. Mijn blog trekt elke maand tussen de drie- en vierduizend unieke bezoekers en als ik daar over na ga denken slaat altijd de twijfel toe of ik nog wel door moet gaan met mijn verhalen delen. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik maar één manier van schrijven heb en dat het bloggen mij ook zo veel heeft gebracht. Ik schreef al eerder over dit eeuwige dilemma (lees hier) en het zal wel een terugkerende twijfel zijn.

Ondertussen ben ik stiekem maar wat trots op mijn blog.

Mijn blog zou niet kunnen groeien als er niemand op zou reageren, dus bedankt voor het lezen en delen. Bedankt voor het meeleven en bedankt voor het plaatsen van een reactie of like. Ik waardeer dit echt enorm en vooral voor alle herkenning en harten onder de riem ben ik erg dankbaar. Mocht je het leuk vinden om een kijkje achter de schermen te krijgen, kun je mij ook op Instagram volgen: instagram.com/heleen_nzam. Ik plaats ook regelmatig filmpjes of foto’s op mijn instagram stories, just so you know ;)

Dit gezegd hebbende doe ik mijn computer uit en ga ik mijn man wat aandacht geven. Deze leuke hobby slokt namelijk nogal wat van mijn tijd op ;)

Fijne avond allen!

Wil jij nog wat verder lezen? Ik ben even in mijn statistieken gedoken:

Top 3 meest gelezen in 2017

1. De moederschapschallenge, zou je dat nou wel doen? Dit schreef ik eigenlijk in een soort opwelling, dus dat deze op 1 staat vind ik wel verrassend. Ik schreef dit omdat ik me zo irriteerde aan de moederschaps challenge op Facebook. Niet zo aardig van mij, maar blijkbaar ben ik niet de enige, want hij werd tot nu toe 2082 keer gelezen en trekt nog dagelijks nieuwe bezoekers.
2. Sporten voor Sophia. Hier ben ik ook meteen het meest trots op. Ik heb meegedaan aan sporten voor Sophia om geld op te halen voor een ontzettend goed doel, en dit schreef ik om sponsors binnen te halen. Mijn blog werd veel gedeeld, en zo kwam ik aan de 1388 lezers.
3. Leef nu het kan. In totaal deed ik er denk ik vijf minuten over om dit te schrijven. Een momentje dat veel emoties losmaakte, verpakt in een blog. Soms gebeurt me dat, dat het toetsenbord het van mij over lijkt te nemen en de woorden als vanzelf komen. 1305 mensen lazen mee met dit moment.

♥