Al een tijdje zweven mijn handen boven het toetsenbord omdat ik zit te twijfelen wat ik met jullie zal delen over de eerste schooldag van mijn zesjarige. Omdat er zo veel emoties bij komen kijken. En omdat ik maar op 1 manier kan schrijven: persoonlijk en eerlijk. Én omdat het niet alleen over mezelf gaat, maar ook over mijn zoon. Mijn knappe, kwetsbare zoon. Als hij dit ooit terug leest, hoop ik dat hij voelt hoe trots wij altijd op hem zijn. Altijd.

Hij had het best wel moeilijk. Zijn nieuwe klasgenootjes waren nieuwsgierig naar dat dingetje bij zijn keel en stelden veel vragen. Wat natuurlijk niet zo gek is. Ik heb hem ondersteunt tijdens het vragenrondje in de kring. Ik zag aan hem dat hij er heel erg ongemakkelijk van werd, maar daar moest hij maar even doorheen. Even tanden op elkaar en flink zijn. Toen alle vragen waren gesteld en iedereen even had gekeken gingen ze weer over tot de orde van de dag.

Tijdens het speelkwartier buiten kwamen er toch nog wat kinderen uit andere klassen met vragen. Na een kwartier was hij het zat en kwam hij vastberaden naar me toe.

Mama, ik wil mijn canule eruit halen en er nooit meer in doen.

BAM.

Als een mes in mijn moederhart die drie keer werd rondgedraaid. Zo goed en kwaad als ik kon (niet dus) slikte ik mijn tranen weg en probeerde ik het gesprekje luchtig te houden. Dit gesprekje voeren we wel vaker, maar deze keer kwam het net even iets harder aan. Toen hij weer wegfietste zat ik met een glimlach op mijn gezicht een beetje kapot te gaan.

Ik heb hem zien spelen, toenadering zien zoeken, zien worstelen met zijn onzekerheid omdat zijn klasgenootjes hem niet konden verstaan en duidelijk ook aan hem moeten wennen. Maar hij doet het wél. Hij ging na ons gesprekje wél terug het schoolplein op en dat bewonder ik zo in hem. Ik wou hem namelijk het liefst bij zijn hand pakken mee naar huis nemen.

Maar we moeten hier doorheen, wij allemaal. Het was een moment opname. De kinderen in zijn huidige klas zijn er ook aan gewend geraakt dat hij een tracheacanule heeft en dat hij anders klinkt als hij praat. Dus ook op zijn nieuwe school zal hij zijn plekje wel vinden. Maar wat zou ik hem graag een zakje zelfvertrouwen geven de klok een half jaartje vooruit spoelen zodat alles weer normaal is. Aan de andere kant, dan zou de vakantie al achter de rug zijn en daar kijken we nou juist zo naar uit. Op naar de zomervakantie en daarna op naar een nieuw tijdperk. Vertrouwen moet nog even groeien, maar ik heb er vertrouwen in dat dat wel komt.

Onze zesjarige gaat de overstap maken van speciaal naar regulier onderwijs. Lees hier deel 1 (klik), of lees verder in deel 5 (klik)