Mijn favoriete vraag: Wanneer had jij voor het laatst de slappe lach? Ik bij ons laatste personeelsfeestje toen een collega tijdens een dropping kopje onder ging in de sloot. Ik moet weer grinniken terwijl ik dit typ. Voor afgelopen vrijdag stond bij mij met stip op één die ene keer dat ik met een vriendin de slappe lach had in de sauna.

Eigenlijk hou ik helemaal niet van al dat naakt. Dus in de sauna probeer ik altijd zo onzichtbaar mogelijk te zijn en op te gaan in de menigte. Vooral veel naar de grond staren, en als ik op kijk dan niét op piemelhoogte.

Die keer slappe lach schoten we in een deuk om een paar voeten die iemand op een neuslengte naast mijn hoofd legde. Ik opende mijn ogen en en keek tegen een paar eeltige jubeltenen aan. Ik weet het, vreselijk kinderachtig om daar samen de slappe lach om te krijgen. Maar op dat moment ook vooral gênant. Want iedereen in die sauna werd er ongemakkelijk van.

Ze keken waarom we zo moesten lachen, gingen een keer verzitten of drapeerden toch hun handdoeken net iets anders over hun lichaam. En ik…kon niet stoppen met lachen.

Zeg ik, behoorlijk gênant. Hinnikend zijn we de sauna maar uit gegaan, om af te koelen in het dompelbad.

Tijdens het personeelsfeestje van afgelopen vrijdag heeft een collega mijn vriendin van de eerste plaats weten te stoten. Eigenlijk was het geen dropping, maar een smokkeltocht: In het stikdonker werden we gedropt met een soepstengel, een ei en ongekookte spaghetti. We moesten zelf de weg terug vinden en onderweg er voor zorgen dat we niet gesnapt werden. De smokkelwaar moest uiteraard heel overkomen.

Makkie! Mijn collega opende google maps op haar mobiel en wist te vertellen dat als we het weiland over zouden steken, we een heel stuk van de route zouden afsnijden. Dat leek ons wel een strak plan.

En daar ging het mis.

Door de modder, koeienvlaaien en onder schrikdraad door kwamen we aan de overkant van het weiland tot de conclusie dat het misschien toch niet zo’n goed idee was. De modder werd steeds dieper, en ik was al drie keer bijna over een koeienvlaai uitgegleden. Er zat maar één ding op: Dezelfde weg terug gaan. Door de koeienvlaaien, modder en schrikdraad, rechtsaf. Alleen was dat laatste mijn collega ontgaan. Ze ging in het stikdonker onder het schrikdraad door en in plaats van rechtsaf, rechtdoor. Zó de plomp in.

Mijn eerste gedachte was: We moeten er achter aan! We moeten haar eruit tillen! Zo ben ik dan ook wel weer.Maar toen ik zag dat ze zelf alweer op de kant krabbelde, voelde ik hem al aankomen. Ik heb eerst uit beleefdheid nog geprobeerd niet te lachen. Daarna een grinnikje, achter mijn hand. Maar toen ik zag dat mijn andere collega ongegeneerd in een deuk schoot, was er geen houden meer aan. Ik heb gegierd! Tra-nen over mijn wangen. Die hele smokkeltocht kon me gestolen worden, mijn lach klonk over het stille, donkere weiland en omstreken.

Het goede nieuws is dat zij niks van het smokkelwaar bij zich had. Het ei nog heel, de soepstengel nog heel, de spaghetti nog heel, een ego kapot.

Wat ik zo knap vind is dat het lijdend voorwerp in dit verhaal hartelijk heeft mee gelachen. Sportief, sportief. Ik geloof niet dat ik er zelf de lol van had kunnen in zien als het mij was overkomen, en ik voel me nog steeds een beetje schuldig dat ik zo vreselijk de slappe lach kreeg.

Dus lieve collega, als je dit leest: SORRY! Sorry dat ik zo hard moest lachen. Maar ook bedankt! Hier kan ik weer maanden op teren en ik heb weer een goed verhaal op de volgende saaie verjaardag.