Zindelijkheidstraining. Daar had die van mij dus niet zo veel zin in. Vlak nadat we zijn tweede verjaardag hadden gevierd, kreeg hij een groot applaus bij een heuse plas op het potje. Dat was mijn eerste compromis. Een potje zou er namelijk niet in komen bij ons. Yech, een potje. Waar je kind dan zijn behoefte in doet, wat ík dan moet schoonmaken. Ik dacht het niet! Mijn zoon dacht van wel. Nou goed dan. Plassen op het potje mag. Maar voor een grote boodschap zou ik hem meteen doorverwijzen naar het toilet. Met verkleiner, dat dan weer wel. Zo gezegd, zo gedaan. Plassen op het potje: Check! tijd voor de volgende stap. De grote boodschap. Beren, bouten en kakken op het toilet.

Qua opvoeding ben ik een nuchtere tukker. Toen het tijd werd om afscheid te nemen van zijn speen, verdween die in de ton. Geen fratsen met touwtjes aan heliumballonnen of op de post voor Sinterklaas. En zijn wiebeltanden gaan in een tanden bakje. Hij heeft geen weet van het bestaan van de tandenfee. Mede ook omdat wij dan die assholeparents zijn die vergeten om de tand onder zijn kussen in te wisselen voor een euromunt. En dat plassen en poepen op de w.c? Dat doen we gewoon even.

Dus. Echt. Niet.

Kinderen geven zelf aan wanneer ze klaar zijn voor zindelijkheidstraining, dat kun je niet forceren. Zegt men. Zoonlief was al lang zindelijk, maar voor een grote boodschap vroeg hij een jaar later nog altijd om een luier. Volgens mij had ik kunnen wachten tot Pinksteren en Pasen samen zouden vallen, hij vond het wel prima zo. Zijn vierde verjaardag kwam steeds dichterbij. Het ging mij toch niet gebeuren dat hij dan nog steeds om een luier zou vragen?!

Na een goed gesprek over grote jongens die naar school gaan mocht de luier af. Maar daar was ook alles mee gezegd. De grote boodschap liet hij voor wat het was tot hij na een paar dagen ’s nachts wakker werd van de buikpijn. En ik dus ook. Dood eng vond hij het. Hij had het zweet in zijn bilnaadje staan. Echt niet dat hij zijn bruine bootje zou laten varen in die zee. Ik heb het lief gevraagd, ben boos geworden, heb hem cadeautjes beloofd, heb hem de hemel in geprezen, en ik ben nog net niet op mijn kop gaan staan. Hij durfde gewoon echt niet. Terug naar de tactiek van geen aandacht aan besteden en gewoon een luier geven als hij er om vraagt.

Twee maanden voor zijn vierde verjaardag is hij toch overstag gegaan. Hoe? Hier komt mijn tip. Van mij voor jou. Van de ene mutsenmoeder voor de andere mutsenmoeder.

Ik heb het potje gepakt en er een luier open in gelegd. En ja, daar wilde hij wel op poepen. De volgende stap was een dot toiletpapier in het potje. Ook dat lukte.Toen een dot toiletpapier in het toilet en ja hoor. Ein-de-lijk was daar de grote boodschap op het toilet. Zoonlief glom als een keutel in de maneschijn, zo trots was hij. Na een applaus hebben we ‘het’ samen uitgezwaaid en doorgetrokken. Tot zo ver de nuchtere tukker opvoeding. Ik ben een mutsen moeder and I’m proud of it!

<a href=”http://www.bloglovin.com/blog/14351235/?claim=evdfgtbmans”>Follow my blog with Bloglovin</a>