Ik hoor blijkbaar niet bij die lucky basterds van wie de zwangerschapskilo’s als vanzelf verdwijnen. Ik zie mijn baby groeien, inmiddels acht kilo schoon aan de haak. Hoe leuk zou het zijn als wat zij op d’r dijen geplakt kreeg, er bij mij af zou gaan?! Oke, de negen maanden ontzwangeren heb ik er nog niet op zitten, maar nu ik ruim over de helft ben, heb ik die hoop maar opgegeven.

Vorige maand stopte ik met snoepen, en sinds vorige week ben ik rigoureus aan de shakes. En weet je? Ik voel me goed! Ik heb energie. Vanmorgen bedacht ik me dat ik vanavond ging starten met hardlopen. Ik heb mijn Ipod weer eens opgeladen en mijn hardloopschoenen afgestoft. “Mama ga jij gymmen?” Vroeg zelfs mijn oudste verbaasd.

Ja, mama gaat gymmen. Mama wil wat strakker in haar vel zitten. Mama wil die muffin die boven haar broekrand prijkt kwijt.

Terwijl ik naar het park wandel legt Evy Gruyaert me uit hoe ze me de komende tien weken gaat klaarstomen voor de vijf kilometer. Ze verzekert me dat het me gaat lukken en ik geloof haar op haar woord. Oké Eef, be gentle! Als haar stem in mijn oortje me opdraagt om te gaan hardlopen, voel ik waarom ik strakker in mijn vel wil. Alles wat niet strak is, voel ik bewegen. Mijn shirtje kruipt langzaam omhoog over de plek die zes maanden geleden nog formaat skippybal was. Heel even ben ik trots op mijn buikje, die nooit meer zal worden hoe hij ooit was. De plek waar mijn twee kinderen bijna negen maanden gewoond hebben. Maar toch, het is tijd om er afscheid van te nemen.

Het park op loopafstand van mijn huis leent zich prima voor een paar rondjes hardlopen. Met muziek is alles leuker, en ik zet het volume iets harder. Oeps, wandelaars. ik versnel mijn tempo iets zodat het net echt lijkt. Buik in, schouders recht. Na vijf minuten hardlopen zie ik er uit alsof ik er al minstens drie kwartier op heb zitten. Het kán dus niet anders dan dat deze wandelaars zwaar onder de indruk zijn van mijn verschijning, en dat ze denken dat ik een ervaren renster ben. Fier ren ik door. Maar als de muziek stopt heb ik pas door dat ik aan het hijgen ben als een paard. Hardop. Gênant.

Een stukje verderop zit een man op een bankje met een fles sherry. Ik zou zweren dat hij me uitnodigend aankijkt en het is bijna verleidelijk om even naast hem te gaan zitten om uit te hijgen en te proosten op het leven. Bíjna.

Ik ben goed bezig! Vindt ook Evy. Ik moet nog even zien waar ik de tijd vandaan haal om drie keer in de week te gaan hardlopen, maar de wil is er. De eerste les met Evy duurt zo’n twintig minuten. Twintig minuten me-time met een leeg hoofd. Overmorgen is de volgende les, zegt Evy Ik hoop dat mijn planning dat ook zegt en dat ik over een week of tien, vijf kilometer kan hardlopen. To be continued…