En nou gaan we er potverdorie wat aan doen! Die muffin boven de broekrand en die kast vol met kleren die net niet meer kunnen. Die 10 kilo extra Heleen wil ik nu echt kwijt. Samen met collega blogger Stephanie a.k.a Wolferien, want ook zij is er he-le-maal klaar mee. Voor wat virtuele ondersteuning houden we elkaar (en jullie) op de hoogte van ons project dunne deernes. Op instagram delen wij nog veel meer updates. Check #onstwaalfwekenplan om alle foto’s te zien. Yes we can!

Lieve Stephanie,

What the heck happened? Raakte je in paniek? Vreterietus? Verveling? weet je wat, jouw leven is gewoon te leuk denk ik. Ik werd wel een beetje jaloers bij het lezen van jouw brief. Man wat klonk dat allemaal lekker en gezellig! Maar kom op Stephanie, Stop. Hier. Mee! Anders halen we ons doel niet, en ik wil het samen met jou doen potverdorie. Dus raap jezelf bij elkaar en fucus Daniel San! (Als je de film karate kid nog nooit hebt gezien is dit een hele rare opmerking)

Ik moet zeggen dat ik zelf ook geen vliegende start heb gemaakt hoor. Ik had gehoopt dat ik meer was afgevallen. Ik was wel wat gewicht kwijt, en mijn vetmassa is ook wat afgenomen dus ik mag niet klagen. Daarbij ben ik vanochtend wezen sporten en dat op een zondag. Én dit was de derde keer deze week dat ik de sportschool van binnen zag. Klinkt als winst toch? Dus ik ben best trots.

Heel eerlijk: ik had vanochtend bijna een oefening geskipt. Ik moest na de warming up mijn push ups doen en gewichten tillen in die ruimte achter in de cardio zaal, je weet wel. Ik durfde niet. Er stond daar iemand vreselijk zijn best te doen met gewichten, dat zag er echt heel indrukwekkend uit. Ik durfde daar niet naast te gaan liggen om mijn -soort van- push ups te doen. Met z’n tweeën halverwege hijgend door de armen zakken is toch anders dan in je eentje. Ik voelde me nogal te kijk staan. Sterker nog, ik had het gevoel dat ik op een podium stond! Best wel een dingetje dus dat ik me daar wel overheen heb weten te zetten en toch die oefeningen ben gaan doen. Ik heb wel gewacht tot ik die ruimte voor mij alleen had, maar toch.

Weet je wat ik nou zo lastig vind? Het aller moeilijkste? Om helemaal niet te smokkelen met mijn voeding. Als ik de hele week zo mijn best heb gedaan, om dan op vrijdag avond dat wijntje ook nog te laten staan.

Of zoals vandaag. De hele dag doe ik het heel goed en super streng. We zijn met vrienden en de kinders naar het park geweest en ik heb geen rosétje, geen stokbroodje of chipje aangeraakt. Maar dan noemt iemand mcDonalds en dan ga ik om. Dan ben ik niet sterk genoeg om te zeggen dat we naar huis gaan voor een gezonde pot. Ik heb bij de mc Donalds nog even gekeken bij de salades, maar een salade bij de mac eten,, dat is toch een beetje als vloeken in de kerk?

Ik denk dat streng zijn echt de enige manier is om ons doel te halen. Wat moeilijk, wat moeilijk! Gelukkig gaan morgen de kindjes weer naar school en moeten we terug in het stramien. Van wat meer ritme kan het alleen maar beter worden. En….ik heb iets super duper tofs. Een beloning voor ons harde werken en een super goede motivatie om ons doel te bereiken. Een vriendinnetje van mij is de oprichtster van Lijfstijl. Ik had het met haar over #onstwaalfwekenplan en als wij ons doel behalen dan…..tromgeroffel…

Mogen wij langskomen voor een cryo behandeling! Weet je wat dat is? Dat is hét alternatief voor liposuctie. Ze had me er al wel eens over verteld, maar ik heb het ook nog even opgezocht op haar internetsite:

Ik ben zo benieuwd wat jij er van vind, maar het klinkt als een super oplossing voor de laatste lovehandles. Ik ben super benieuwd naar deze behandeling en naar het resultaat hiervan. We gaan het meemaken, maar dan moeten we wel echt aan de bak. Tien weken knallen. Ons het zweet uit de bilnaad sporten en een slot op de koelkast zetten. Dan sluiten we met succes ons twaalf weken plan af en mooi wel dat wij dan bikiniproof de winter in gaan!

Liefs Heleen.

Lees hier de brief project dunne deernes #5 die Stephanie mij stuurde.