De dag dat je dreumes dochter er achter komt dat je haar toch nog even komt knuffelen als ze hartverscheurend mamaaaaa roept. Die dag was vandaag. Zo’n dag dat je de hele dag uit kijkt naar het moment dat je eindelijk op de bank kunt ploffen.
Ik hoor zussie een beetje mopperen, doet ze wel vaker. Ze heeft zeker geen zin om te gaan slapen. Dikke pech, ik heb dus geen zin om naar boven te lopen. Na een kwartiertje hoor ik haar nog steeds dus vooruit, ik loop even naar boven en geef haar dr speentje en een kusje op haar hoofd. Haar oogjes vallen dicht en stiekem sluip ik de kamer uit.
Zussie woelt nog een beetje en draait op haar favoriete zij dus dat ziet er veelbelovend uit. Ik trek de deur achter me dicht en heel, heel zachtjes laat ik de deurklink los. KLINKK. En zussie is weer wakker. Dit ritueel herhaalt zich drie keer en dan vind ik het welletjes. Je bent de liefste van de wereld, maar je buikje zit vol, poepluier is verschoond en knuffeltijd is voorbij. Dit moet alleen nog tot haar doordringen, dus ik besluit haar maar even te laten huilen. Ik nestel me op de bank, zet de babyfoon iets zachter en probeer me op de nieuwe aflevering van Orphan Black te concentreren.
Mopperen gaat over in jammeren, jammeren wordt huilen, huilen wordt krijsen dus ik ga haar nogmaals de speen geven. Zussie begint tevreden de sabbelen. Ik sluip naar de deur en laat écht heel, heel voorzichtig de klink los. Als ik halverwege de trap ben hoor ik MMAAMMMAAAAAAAA!! Ach, ze wil haar mama. Ik draai me resoluut om om haar nog even op te tillen en te knuffelen.
Zodra kinderen beginnen met manipuleren begint het opvoeden. Zegt men. En die dreumes dochter van mij kan er wat van! Met haar lieve snoetje, schattige staartjes en nonchalante houding komt ze overal mee weg.
Ontbijt? Vandaag gaarne zonder boter en met pindakaas. Morgen kan dat maar zo andersom zijn. Als ik niet wil eten kijk ik je brutaal aan en gooi ik zonder pardon mijn bord met inhoud op de grond. — Aach dat ging vast niet met opzet en ze moet toch wat eten. Dus ik pak haar boterhammetje wel even voor haar op. Drie keer.
Fruit? Stukjes? Hoezo stukjes? Wat is er gebeurt met mijn fruithapje? — Weet je wat, ik gooi er wel een scheut yoghurt overheen, alles wat naar yoghurt smaakt is lekker en ze heeft ook al bijna geen brood gegeten vanochtend.
Lunch? Gaarne een boterham met maakt niet uit wat, als het maar niet is wat je er nu op smeert. — Nadat ik tevergeefs haar boterham weer van de grond heb opgeraapt geef ik haar een cracker.
Avond eten? Tuurlijk, dat gaat er wel in. Als ik niet te moe ben. — Wat eet mijn meisje toch goed!
Drinken? Gaarne in een flesje en het liefst op de arm, zoals een baby. — Aach zussie is geen knuffel kind en als zij haar flesje op deze manier wil drinken, kan ik even met haar knuffelen.
Met haar vijftien maanden weet ze al heel goed wat ze wel en niet mag. Vooral wat ze niet mag, want dat is leuk. Mijn mobiel heeft het effect als een rode lap op een stier. Als ze die ziet stuift ze er op af. Als ze hem eenmaal heeft lijkt ze zich ineens te bedenken dat het niet mag en smijt ze hem snel weg voordat ik heb gezien dat ze hem in haar handen had.
Ze heeft feilloos door dat ze niet, ik herhaal: NIET aan de knopjes van de televisie mag komen. Dus schuift ze al nee schuddend op haar kontje die kant op om op de knopjes te drukken en snel op het beeldscherm te meppen terwijl ik haar daar weg haal. Maar het aller-, aller leukste vindt ze de reactie van haar broer als ze zijn duplo trein laat ontsporen door de rails op drie plekken uit elkaar te trekken.
Ach, eigenlijk vind ik het wel leuk dat mijn dochter zo vreselijk eigenwijs is en ik heb goede hoop dat dit wel over is voor ze 18 is. Even volhouden nog.
