Vandaag had ik er een beetje moeite mee om mijn glas half vol te houden. Die dagen heb ik soms. Ik heb een offday. Het is een prachtige dag, volop zon, een gezellig festival om de hoek en ik….zit met de gordijnen dicht op de bank naast mijn zieke zoon. Ik laat mijn koppie niet snel hangen. Als ik me zo voel dan kruip ik in mijn schulp, wetende dat zo’n dag ook weer voorbij gaat.

Maar soms, héél soms wil ik gewoon even keihard overal tegenaan trappen omdat het allemaal zo oneerlijk is. Voor mij, voor ons, voor onze families en vooral voor onze zesjarige. Onze held.

Hij kan er ook niks aan doen, mijn zesjarige. Maar wat is het toch frustrerend dat we in een zeldzaam zonovergoten weekend als deze alle plannen weer moeten afblazen. Story of my life.

We pakten vandaag allebei een beeldscherm. Hij keek Netflix, ik scrollde verveeld door mijn tijdlijn van Facebook en Instagram. Ik kon toch nog even hardop lachen om wat hilarische ‘gesprekken’ op Instagram en riep Lotte van Posjes&co uit tot winnaar van de challenge van vorige week. (Alhoewel niemand zeker weet dat ze geen make-up op haar voorhoofd heeft.)

Goed, ik ga vroeg mijn mandje in, we laden de batterij weer op en bereiden ons voor op nog een dag als deze. Dan kan het alleen maar mee vallen. Bedankt voor het luisteren naar mijn klaagzang, morgen schenk ik mijn halve glas weer vol. Beloofd. Ik ben namelijk heel, heel hard toe aan een wijntje.