Ik kreeg vanmiddag een telefoontje van het meest gastvrije huis van Nederland. Ons thuis ver van huis: Het Ronald mc Donald huis in Rotterdam. Er is een kamer voor ons als onze zesjarige donderdag wordt opgenomen in het Sophia kinderziekenhuis. Dat is dan één zorg minder, we hoeven ons niet af te vragen waar we slapen.

We weten al een maand of twee dat het er aan zat te komen: Een onderzoek door de kno arts waarvoor hij onder narcose moet. Naar de slaapdokter noemen we dat, dat klinkt wat vriendelijker. We hebben onze zesjarige niet verteld dat we binnenkort weer naar Rotterdam moeten, met het gooien van dat bommetje wacht ik altijd tot het bijna zo ver is. Hij wordt er altijd zo onrustig van. En dwars, hij ziet er tegenop en dat gaat in zijn lijf zitten. Zelf vraagt hij regelmatig of hij nog een keer naar het ziekenhuis moet, en wanneer. Meestal geef ik hem een politiek correct antwoord. Ik wil hem niet voorliegen, dus ik draai altijd een beetje om de hete brei heen.

Afgelopen maandag stelde hij die vraag weer. Mama, wanneer moet ik weer naar het ziekenhuis in Rotterdam? Goed, daar gaan we, dacht ik bij mezelf. Niet het meest gunstige moment om eerlijk op die vraag te antwoorden zo vlak voor het naar slapen gaan, maar ik kan er nu niks anders van maken.

We gaan over een paar dagen naar Rotterdam lieverd.

Ik zag de schrik in zijn ogen. Moet ik dan naar de slaapdokter? Was zijn volgende vraag. Ja, je moet ook naar de slaapdokter. En toen…zag ik een iets in zijn ogen dat ik niet helemaal kon plaatsen. Een blik die niet past bij het verdriet en de zorgen die hij normaal heeft bij het incasseren van dit bommetje. Hij bedacht zich duidelijk iets waar hij al een tijdje op zat te broeden. Ik zette me schrap, want hij zit de laatste tijdvol met levensvragen.

We raken er inmiddels een beetje aan gewend om open met hem te praten over het leven. Over geboren worden, over ziek zijn, over dood gaan en dat je weer overnieuw geboren wordt als je dood gaat. God mag weten hoe hij aan deze wijsheid komt, maar daar is hij dus van overtuigd.

Waar andere grote broers zich afvragen waarom zusjes geen piemels hebben, vraagt hij zich af waarom zijn zusje geen tracheacanule heeft. En ook waarom wij er geen een hebben. De logische vraag die daar op aansluit: Waarom hij er dan wel een heeft. Hoe lang hij hem al heeft, wie hem er in heeft gedaan, en wanneer hij er weer uit kan. En of hij daarvoor naar de slaapdokter moet. En hoe oud hij dan zal zijn. En of ik hem er dan uit ga halen of papa. Of de dokter.

Vragen die we allemaal hebben, maar die we niet hard op stellen. Want ja, we hebben goede hoop dat hij ooit zonder canule zal kunnen. Maar wanneer dat is en hoe, wat en waar, daar willen we nog geen antwoord op. Want van antwoorden krijg je verwachtingen, en van verwachtingen word je teleurgesteld is onze ervaring. Maar nu onze zesjarige mij elke avond voor het slapen gaan deze vragen stelt, zal ik hem toch moeten doorverwijzen naar zijn behandelend arts. Die waarschijnlijk ook de antwoorden niet heeft, maar het is hem toch zijn goed recht om al zijn vragen op zijn dokter af te vuren.

We gaan al jouw vragen onthouden en aan de dokter in Rotterdam vragen. Dus denk er maar goed over na. Is er iets dat je heel graag wil weten? Hij dacht even na, begon te glunderen en vroeg: Als we in Rotterdam zijn, gaan we dan in de metro? Ja, natuurlijk gaan we met de metro als jij dat leuk vindt! Maar is er iets dat jij de dokter wil vragen? Ja, ik wil vragen of hij mijn losse tand er uit wil halen als ik bij de slaapdokter ben. Daarna wilde mijn boef ook nog weten of we naar het Ronald mc Donald huis gaan. Toen ik daar bevestigend op antwoordde, kon het helemaal niet meer stuk. Niet helemaal de vragen die ik in gedachten had, maar blijkbaar kunnen we deze opname verpakken als een leuk uitje. Hij mag in de metro, naar het Ronald mc Donald huis, én zijn wiebeltand waar hij al weken last van heeft wordt er uit gehaald zonder dat hij daar wat van voelt. Waarom zou je je ook druk maken om dat suffe onderzoek?