Met mijn zevenjarige in de trein stappen voor een dagje uit is dus echt wel een big deal. Ik kan wel 101 redenen bedenken om het niet te doen. Zo kan de reisbeademing bijvoorbeeld niet mee. Ik kan kleine dingetjes niet even overleggen met zijn vader en ik til me een breuk aan de koffer die altijd mee moet. Maar weet je wat? We doen het gewoon.

Gewoon.

Omdat ik alles tien keer doordacht heb, laat de rest van de voorbereiding nogal wat te wensen over. Want: waar gaan we naar toe? 1 ding is zeker: we willen met de trein. Dus we gaan gewoon naar het station en we zien daar wel.

Gewoon.

Eenmaal daar vervloek ik mezelf daarom. Want blijkbaar moet je de voordeelkaartjes voor een dagje uit met de NS, eerst uitprinten. Dus de aardige mevrouw achter het loket verwijst ons door maar de printshop aan de overkant. Na wat online speurwerk met een stuiterend kind die achtendertig vragen per minuut stelt, kom ik er achter dat er geen NS voordeelkaartjes voor de Apenheul zijn. We hadden nou net bedacht dat we naar de…juist ja, Apenheul willen. Dus we lopen maar terug naar het station en we kopen gewoon een treinkaartje naar Apeldoorn.

Gewoon.

Er volgt een treinreis van een uur. Een uur kan best lang zijn als je de blikken van mensen voelt en er ouders zijn die hun kinderen aanstoten omdat ze te lang kijken. ( wat ik wel snap, maar mijn zevenjarige erg vervelend vindt). En dat allemaal in een trein waar je niet zomaar uit kunt stappen of een vraag snel kunt beantwoorden en doorlopen. De reis Enschede – Apeldoorn duurt ongeveer een uur dus we kunnen geen kant op. Maar als de conducteur aan hem vraagt of zijn canule er een keertje uit mag, antwoord hij netjes dat hij dat niet weet omdat zijn adembuisje nog niet goed is. De vragende blik die de conducteur mij vervolgens geeft, beantwoord ik gewoon met een triomfantelijke glimlach.

Gewoon.

En de rest van de dag? Is geweldig. Mijn zevenjarige geniet enorm en ik geniet van zijn genieten. We kijken aapjes, aapjes kijken naar ons en we hebben een heerlijke dag samen. Ik til me een breuk aan de koffer om mijn schouder en vlak voordat het park dicht gaat lopen we likkend aan een softijsje naar de bushalte. Op de terugweg voelt de wereld ineens wat kleiner door een toevallige ontmoeting met een moeder van een meisje van 10 met een canule.

We hebben gewoon een hele ontspannen dag samen maar gewoon voelt soms zo bijzonder!