Toen ik voor het eerst moeder werd, werd mijn neefje voor het eerst vader. Leuk, we kregen allebei een zoon. Voordat mijn zoon 1 werd en die van hem dus ook, was zijn vrouw zwanger van nummer twee. Toen ik dat hoorde was ik behoorlijk in shock. Niet omdat onze kids hun eerste verjaardag nog moesten vieren, maar vooral omdat ik de bevalling van de eerste nog niet te boven was. Voor degenen die nog moeten: Sorry, maar bevallen.doet.heel.veel.pijn. Maar dan echt heel veel. Er bestaan dus vrouwen die daar voor kiezen, twee zwangerschappen zo snel achter elkaar. Mijn respect hebben ze! Maar ik zeg dankje de koekkoek, nog niet misschien.

Toch is de wens voor een tweede er altijd geweest. Omdat grote broer een zorgenkind is, hebben we plannen voor een tweede een tijd in de koelkast gezet, niet wetende of we die ooit nog open zouden trekken. Stiekem wenste ik dat ik dwars door mijn spiraal zwanger zou worden. En dat ik daar dan halvewege pas achter zou komen. Huppakee meteen de termijnecho om er achter te komen dat ik een volmaakt gezond kind bij me droeg. Die zou dan geboren worden met een spiraaltje op de kruin. Geen stress van de kans op een miskraam die de eerste twaalf weken het grootst is. Geen stress terwijl je naar de twintig weken echo toe leeft, perfect!

Met een wens rond lopen maar niet weten of we er ooit voor zouden gaan, dat gaan brak me op. Dus het werd tijd op knopen door te hakken. Ja we gaan er voor, of nee we laten het hierbij. Was het antwoord nee geweest, had ik daar voor 100% achter gestaan en was ik 100% gelukkig geweest met ons gezin zoals het op dat moment was. Maar we kozen voor ja.

Ja! Een tweede is meer dan welkom.
Ja! We durven het aan.
Ja! We kunnen het aan.

Gelukkig zijn wij gezegend met een vruchtbaarheid van heb ik jou daar. Dus als we al twijfelden, tijd om me te bedenken had ik niet want ik was met een knipoog zwanger.

De eerste twaalf onzekere weken probeerde ik er niet te veel mee bezig te zijn. Niet gelukt.Toen we dan eindelijk de bevestiging van een goede echo kregen en die stress dus weg viel, kon ik gaan genieten opzien tegen de bevalling. Ik ben geen paniekvogel. Echt niet. Maar die bevalling nog een keer meemaken, vond ik toch wel een ding hoor. Het is prachtig, het is intens, het is magisch en haalt al je oergevoelens naar boven. Ik had het niet willen missen, beide keren niet. Maar de wetenschap dat er ook scharen, zuignappen, klemmen en/of operatiekamers bij kunnen komen kijken, joeg mij de stuipen op het lijf. Maar in de meeste gevallen wint de oervrouw in je het van de paniekvogel, zo ook in mijn geval. En gelukkig heb ik een prima bevalling gehad. Ik heb het zonder kleerscheuren, of scheuren waar dan ook, overleefd. Bevallen zal nooit mijn hobby worden. Maar de mooiste, liefste, knapste en schattigste kinderen krijgen…daar ben ik echt goed in.