En nou gaan we er potverdorie wat aan doen! Die muffin boven de broekrand en die kast vol met kleren die net niet meer kunnen. Die 10 kilo extra Heleen wil ik nu echt kwijt. Samen met collega blogger Stephanie a.k.a Wolferien, want ook zij is er he-le-maal klaar mee. Voor wat virtuele ondersteuning houden we elkaar (en jullie) op de hoogte van ons project dunne deernes. Op instagram delen wij nog veel meer updates. Check #onstwaalfwekenplan om alle foto’s te zien. Yes we can!
Hoi Stephanie,
Ik heb je laten zitten! Week twee van ons twaalf weken plan is nog maar net begonnen en ik moest alweer verstek laten gaan. Ach ja, story of my life. Ik heb een nogal ehm… hoe zal ik het zeggen…intensieve week achter de rug. Mijn zesjarige werd ziek, heel erg ziek. Dat heb je misschien wel gelezen op mijn blog van de week. We zaten van maandag tot en met vrijdag in Rotterdam en dus kon ik afgelopen woensdag niet mee naar onze gezamenlijke afspraak.
Maar zo te lezen heb jij je prima gered. Ik moest trouwens hardop lachen om jouw laatste brief. Ik probeerde me voor te stellen hoe het was gegaan als we met z’n tweeën waren geweest. Dan waren we beiden aan het worstelen geweest met onze figuur corrigerende badpakken, terwijl we pogingen ondernamen om niet te veel van onszelf bloot te geven. Zullen we afspreken dat één van ons om het hoekje gaat staan tijdens het omkleden? Ik geloof dat ik anders een slappe lach niet zou kunnen onderdrukken.
Zoals je zult begrijpen is #onstwaalfwekenplan er een beetje bij in geschoten afgelopen week. Toch heb ik me niet volledig laten gaan zoals ik altijd doe zodra mijn voet Rotterdamse bodem raakt. Meestal heb ik zo enorm met mezelf te doen als mijn zesjarige is opgenomen, dat ik me van mezelf een slag in de rondte mag eten. Croissantjes als ontbijt, dropjes als lunch en een snel frietje als avondeten.
Dit keer niet. Dit keer hoorde ik de hele tijd een stemmetje fluisteren: Denk aan ons twaalf weken plan! Was jij dat?
Door ditzelfde stemmetje ben ik elke keer netjes met de trap gegaan en dat zijn er nogal wat. Één keer moest ik van de begaande grond naar de zevende etage en dat heb ik geweten! Ik moest tien minuten bijkomen en uithijgen met mijn handen op mijn knieën. Mensen gingen serieus vragen of het wel goed met me ging en kwamen me glaasjes water brengen. Die lieverds moeten hebben gedacht dat ik in één of ander hyperventilatie of paniek aanval terecht was gekomen, redelijk gênant! Dus tot zo ver mijn lichaamsbeweging.
De heerlijke geur van versgebakken croissantjes in de kiosk bij de ingang van het ziekenhuis liet ik voor wat het was en in plaats daarvan nam ik een meergranen pistolet met kaas.
Ook niet koolhydraatarm maar toch, ik was trots. Het kan zijn dat ik ook wat dropjes heb gehad, maar niet meer dan een handje vol. Tussen de middag ben ik even naar de stad gefietst om wat boodschappen te doen om ’s avonds een gezonde maaltijd te kunnen bereiden. Maar uiteindelijk had ik geen puf meer om te koken en dus zag ons avond maal er hetzelfde uit als de het ontbijt van de volgende dag: een bruine boterham met pindakaas. Maar hee, de intentie om een gezond te koken was er in ieder geval wel.
En zo gezellig, jij was er ook! Half kreupel en al, want je was van de vensterbank gevallen en je had een behoorlijke oorlogswond aan je scheenbeen.
Dus daar waren we dan, een zombie en een kreupele. Maar we waren er wel en inderdaad, samen sporten is zo veel leuker! Morgen ben ik er weer. Ik zie wel een beetje op tegen die les body pump, maar we zoeken ons mooi een plekje op achter in de zaal en dan proberen we gewoon op te gaan in de omgeving. Moet lukken.
Liefs Heleen.
Lees hier de brief Project dunne deernes #3 die Stephanie mij stuurde.
