Een blije baby. Dat is zussie. Als ik haar ’s ochtends wakker moet maken omdat ik moet werken, gaan haar mondhoeken nog eerder omhoog dan haar oogleden. Is dat er één van mij? Denk ik dan. Mijn dochter is niet alleen relaxed, ze is uberrelaxed. Je zou het ook lui kunnen noemen. Relaxed, lui. Pateetoe pataatoe. Als ik haar op het speelkleed leg met een speeltje, is ze tevreden. Als ik het speeltje iets verder weg leg om haar uit te dagen om in beweging te komen, doet ze een poging. Lukt niet? Ach, ik lig hier ook wel prima en ik ben nog lang niet uitgespeeld met mijn voeten. Relaxed. Lui. Lief. Tevreden.
Omrollen doet ze misschien één keer per week. Of als ze op de bank ligt en ik even niet op let. Gelukkig heeft tante hoogpolig tapijt en heeft zussie een grote broer die mij er dagelijks aan herinnert dat ze van de bank is gevallen en dat ik echt moet opletten. Grote broer neemt zijn taak zeer serieus. Dit was niet de eerste keer dat ik in zijn ogen faalde als moeder. Ik heb hem laatst hevig teleurgesteld omdat zussie nog in bed lag toen ik hem uit school kwam halen.
Het zat niet in de planning. Maar nou is planning sowieso niet mijn sterkste punt. Donderdags ben ik vrij. Grote broer gaat naar school en dan heeft zussie mijn onverdeelde aandacht. Lekker samen wandelen, badderen, niksen en knuffelen. En zo kwam het dat ze nog even een dutje moest doen voordat we haar broer moesten ophalen. Nog even een uurtje pitten. Ik maak ik haar wel wakker als we weg moeten. Ze is niet de moeilijkste, dus dat kan prima. Maar ze lag zó lekker te slapen…Wangetje wrijven, handje aaien, lamp aan, maar ze was heerlijk in dromenland en niet wakker te krijgen. Helemaal, compleet uit.
Dus ik dacht bij mezelf: Die slaapt nog wel even. En die tien minuten die ik weg ben, merkt zij niks van. Daarbij wordt ze nooit huilend wakker, ze wacht altijd geduldig tot ik haar uit bed haal.
Ik heb voor de zekerheid wel even hun vader gebeld om te zeggen dat zussie in bed lag en dat ik haar broer uit school moest halen. Als ik binnen twintig minuten niet terug bel, moet je 112 bellen. Maar de buren is ook goed. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zie mijn vijfjarige enthousiast uit school komen en naar de auto lopen. Zwiert de achterdeur open om zijn zusje te begroeten en vraagt verbaasd waar ze is. “Die ligt in bed, kom we moeten opschieten!”
Ik geloof dat zijn ogen zowat uit zijn kassen rolden. Is ze helemaal alleen thuis?? Vroeg hij verontwaardigd. In béd?
Word ik hier nou gewoon even ter verantwoording geroepen door mijn vijfjarige? En ik voel me nog schuldig ook. Op de terugweg vraag ik mezelf af hoe ik dit in vredesnaam heb kunnen doen. Zussie he-le-maal alleen thuis laten?! Eenmaal thuis doet mijn meisje terwijl ik stiekem om het hoekje kijk vrolijk haar mooie oogjes open en ik krijg een grote glimlach. Ik til haar uit bed, geef haar lieve kusjes op haar neus en vraag mezelf af: Ben ik nou een relaxte moeder of ben ik een ontaarde moeder?
