Zo. Dat zit er op. Dat was letterlijk het eerste dat ik dacht toen mijn dochter op mijn buik werd gelegd. En toen: Wat is ze groot, massief, af! Met haar 3780 gram niet overdreven groot, maar in vergelijking met de 2365 gram van haar broer wel.

Rond 0:30 die nacht gaat Arjan naast me in bed liggen. En paar minuten later schiet ik overeind. Oef. auw. Steek! Arjan, nuchter als hij is, staat weer op en begint zich aan te kleden. “Wat doe je?” Vraag ik nog na weer zo’n steek waar ik krom van trek. “Aankleden. We gaan naar het ziekenhuis, bevallen.”  Goh ja, hij heeft gelijk. Ik ga bevallen. OOOOHW NEE daar gaan we weer….

Kan ik eindelijk de app gebruiken die ik gedownload heb om mijn weeën te timen. Een soort van dan. Want tijdens een wee op je Iphone focussen omdat je op de groene start button moet drukken, tja dat gaat nog wel eens mis. Maar ook zonder die timer merk ik wel dat mijn weeën ongeveer 45 pijnlijke seconden duren en zich om de drie minuten aandienen.

Terwijl we nog thuis zijn worden die drie minuten goed benut: Drie minuten om te laten doordringen dat het toch echt begonnen is. Nog even rechtop in bed. Opgewonden en blij: Ze komt eraan! Over een paar uur heb ik mijn dochter in mijn armen.

De-ze-wee-komt-nooit-meer-truggggggg

Drie minuten om man te instrueren om eerst mijn moeder te bellen dat ze moet komen om zich over grote broer te ontfermen, en daarna de verloskundige te bellen dat ik ga bevallen. De verloskundige merkt dat het menens is en zegt ons te ontmoeten in het ziekenhuis.

Ik-ben-ster-ker-dan-de-weeeeeeee

Drie minuten om kleren lukraak van de grond en kledinghaak te plukken, en me aan te kleden.

strak-jes-gaat-de-wee-weer-weggggggg

Drie minuten om de ziekenhuistas mee te grissen, naar beneden te lopen en op de bank te gaan zitten. Wachtend op mijn ouders zodat we richting ziekenhuis kunnen.

Openvanonder Openvanonder Openvanonder Openvanonder Open…De deur, de bel gaat! Daar zijn mijn ouders en bij het zien van mijn moeder krijg ik het even te kwaad door alle emoties. Ik heb drie minuten om mijn tranen weg te slikken en me te vermannen, want de weeën worden pijnlijker en pijnlijker. Grappig trouwens om het woord vermannen in deze context te gebruiken, maar goed. Godzijdank, we kunnen gaan! Mijn vader komt met het briljante plan dat hij ons wel even brengt. Ik ben op het punt dat de dronken overbuurman me nog mag brengen, als ik maar in het ziekenhuis kom. En daar gaan we. Plankgas. (Over een hobbelweg, auw!) Radio hard. Verwarming hoog. Ik zit midden in een wee, maar weet nog gebiedende wijs uit te brengen: Rustig aan! Radio uit! Verwarming laag! “Nou zeg, je bent precies je moeder toen ze ging bevallen.” Hoor ik mijn vader nog zeggen. Even later kan ik daar wel om grinniken en geef ik het bevel om nu te gassen, want de wee is weg! Best leuk om je vader zo te commanderen, en er nog mee weg komen ook.

We zijn er! Ik geloof dat mijn vader de auto precies twee centimeter voor de ingang van het ziekenhuis tot stilstand brengt. We laten maar even in het midden of dat is door de paniek die ik aan het zaaien ben omdat ik ECHT heel SNEL naar de verloskamers wil, of dat hij me zo min mogelijk zelf wil laten lopen. Eenmaal in de verloskamer weet de verloskundige me te vertellen dat ik al op vijf centimeter ontsluiting zit. Echt, bevallen doe ik als een dolle!

Even lijkt de kleine meid roet in het eten te gooien door ‘er’ verkeerd voor te liggen en ik moet, tijdens een wee, op mijn zij rollen. Ik heb pijn en word daar behoorlijk tegendraads van.

Ik wil niet op mijn zijijijij!
Jawel Heleen, dat moet!
Ik kan niet op mijn zijijijij…
Ja dat kun je wel!

Arjan ziet zijn kans om ook zijn steentje bij te dragen en geeft me een duw. En hoppa, ik lig op mijn zij de weeën op te vangen. Dank je schat. Na zo’n vijftien minuten mag ik weer terug op mijn rug gaan liggen, want de kleine meid is gedraaid. Zelfde discussie volgt. Ik kan niet, ik wil niet. Dan volgen er twee uur (één uur? een half uur? Ik ben alle besef van tijd kwijt) van weeën opvangen en persweeën wegpuffen. Uiteindelijk mag ik persen en dan ligt ze plotseling op mijn buik: Het allermooiste en volmaaktste meisje van de wereld. Zomaar aan ons gegeven. En raad eens hoeveel ik van haar hou.