Er is er één jarig en dat ben ik. Als je zesendertig jaar wordt kun je niet meer spreken van zesendertig lentes jong toch? Dat klinkt nergens naar. Ik stap vandaag over naar de andere kant van de vijfendertig, ik ga richting de veertig. Over lentes jong spreek je, wat zullen we zeggen, tot je drieëntwintigste? Op een gegeven moment word je een mooi gerijpte wijn. Als je geluk hebt tenminste. Sommigen worden zure pruimen.

Ik zat laatst in mijn pauze met mijn collega’s van vijfentwintig lentes en jonger toen GTST ter sprake kwam. Ik kom uit de tijd dat dat programma nog gewoon goede tijden slechte tijden heette. Ik kijk al jaren niet meer, maar ik hoorde de naam Linda. Dus ik dacht dat ik even mee kon praten en maakt een opmerking over de comeback van Linda in ‘goede tijden’. Comeback?? Er was niemand die haar nog kende. Linda Dekker, het zusje van dokter Simon die er een affaire op na hield met Robert, de vader van Arnie? Geen herkenning. Linda Roos en Jessica, ademnood? Zei ik nog hoopvol. Ja! Die kenden ze wel. Maar die zijn toch niet van gtst?! Ik voelde me stokoud.

Ik hoor officieel bij de oude garde. Ik weet wel dat als ik dit over tien jaar terug lees, ik mezelf waarschijnlijk keihard uit lach. Want zesendertig is heus niet stokoud, en je bent zo oud als je je voelt, right?

Maar het voelt gewoon een beetje gek om richting de veertig te gaan. Die overgang van meisje naar vrouw en moeder is zo abrupt gegaan bij mij. Toen ik op mijn achtentwintigste zwanger werd van mijn eerste was ik nog zo’n meisje. Dat meisje kreeg klap na klap na klap te verwerken en ik was gevoelsmatig tien jaar ouder toen ik met man en kind weer thuis kwam.

Mijn voornemen voor mijn zevenendertigste levensjaar is om mijn ouder worden leren te omarmen. Je blijft nou eenmaal geen vijfentwintig en dat moet je ook niet willen. Gisteravond zei ik dramatisch tegen mijn lief:

schat, nou ga ik richting de veertig. Jouw meisje is geen meisje meer maar een gerijpte wijn. Of ben ik een zure pruim? Ik ben toch geen zure pruim he? Zeg dat ik geen zure pruim ben?

Nee hoor, was zijn geniale antwoord. Je gaat gewoon richting de zesendertig. En het schijnt dat je leven pas bij veertig begint. Ik zeg proost op mij. Op de volgende zesendertig jaar.