Schrijven is voor mij mijn hart luchten. Ik ben er van overtuigd dat dit mij door de verschrikkelijke tijd heeft gesleept dat mijn pasgeboren zoon maandenlang in het ziekenhuis lag aan de andere kant van het land. Mijn muren had ik uit zelfbescherming torenhoog opgetrokken en door te schrijven bleef ik toch in verbinding staan met de mensen die mij lief waren en met mezelf. Eerlijk met het hart op de tong.
Nu, vijf jaar later heb ik het schrijven weer opgepakt. Ik heb een website gemaakt waar ik wekelijks mijn gedachtenspinsels met jullie deel. Zoals ik bij de beschrijving van mijn site heb staan: Mijn ei kwijt. Ik maakte ook een Facebook pagina zodat ik mijn blogs kon delen op social media.
Leuk, dachten vrienden en familie, ik ga haar volgen. Ik kreeg ‘likes’ van mijn moeder, mijn man drukte standaard op de deel knop en zo gingen steeds meer mensen mij volgen. Tot ik op een dag in de winkel werd aangesproken door iemand die mij een vet compliment gaf over mijn schrijven. Dat kwam ineens binnen. De likes op mijn pagina kregen ineens gezichten en ik ging mij afvragen of ik moest doorgaan met zo persoonlijk schrijven. Ik ging er nog meer op letten dat ik geen namen gebruikte en foto’s bleven onherkenbaar.
Op dat moment volgde ik al een tijdje met veel bewondering de blog van het stadsmeisje op het platteland. Oké, ik kan er ook niet helemaal aan wennen dat ze haar kinderen ’terroristen’ noemt, maar ik vind het geen probleem om daar overheen te lezen. Want de liefde spat er werkelijk vanaf als je haar blogs leest die ze over haar autistische zoon en haar chronisch zieke dochter schrijft.
Die dag las ik dit van haar. En ik moest er een beetje van huilen. Want zij verwoorde waar ik mee worstelde:
Met heel mijn hart hoop ik dat ik mijn zoon mij mijn stukjes straks niet kwalijk neemt. Maar ik kan niet stoppen met over hem te schrijven. Als ik ooit nog eens een boek zal schrijven, draag ik het op aan hem. Ik heb altijd wel geschreven, maar dankzij hem kan ik eindelijk doordringen tot die plek heel diep van binnen, waar de zinnen zich al die tijd verborgen hebben. Mijn zoon geeft mij mijn woorden en daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar. Ik hoop dat hij zich later realiseert dat hij mijn grootste inspiratie is. Dat hij niet alleen een bijzonder mens is, maar ook van mij een beter mens maakt. Dus ik blijf maar over hem schrijven, ook al is het dan misschien schaamteloos. Omdat ik hoop dat het vereeuwigt hoeveel ik van hem houd, hem bereikt op de momenten dat mijn stem door zijn autisme overstemd wordt. Omdat mijn zoon van mij de schrijver maakt die ik altijd al heb willen zijn. En daar hoeft hij zich echt helemaalniet voor te schamen.
En daar staat het. De reden van mijn bloggen. En net zoals dit stadsmeisje, hoop ik dat als mijn vijfjarige ooit mijn blogs onder ogen krijgt, hij dan zal voelen met hoeveel liefde en toewijding wij de zorg voor hem op ons nemen. Onvoorwaardelijk en oneindig.
En nou ga ik nog een stukje verder dan alleen bloggen. Ik ben zelf redelijk visueel ingesteld. Ik zat dan ook al een tijdje te spelen met het idee om een Instagram account van mijn blog te maken. En ik heb de knoop doorgehakt. Omdat ik het leuk vind om jullie een kijkje achter de schermen te geven van ons leven met een zorgintensief kind. Dat ik naast zorgmama ook nog gewoon vrouw ben. Vrouw van mijn lief. En ook vriendin, collega en dochter van ben. Dat een groot deel van mijn leven draait om mijn bijzondere zoon, maar dat ik het ook oh zo belangrijk vind om soms egostisch genoeg te zijn om mezelf ook vooral niet te vergeten.
Wil je mij volgen op instagram? Leuk! Als je hier klikt, ga je naar mijn Instagram account.
Of ga naar www.instagram.com/niks_zeker_alles_mogelijk
