Ik zuig de tracheacanule van mijn zoon gemiddeld 30 keer per dag uit. Als hij ziek is kan dat makkelijk oplopen naar 100. Om de zoveel tijd wisselen we zelf zijn canule. Mocht zijn jejunem sonde er om wat voor reden uit liggen, brengen we die zelf in. Zijn mic-key vervangen we eens in de drie maand. Ik ben opgeleid om hem met de ambu balon te beademen en hartmassage te geven mocht dat nodig zijn.
Ik leg hem ’s nachts aan de beademing. Als hij ziek is, bepalen we zelf of hij zuurstof nodig heeft en we sluiten hem zelf aan. We kunnen aan zijn hartactie zien of hij koorts heeft. Moest hij worden opgenomen in een academisch ziekenhuis, rijden we zelf mee in de ambulance en maakt de arts plaats zodat we naast hem kunnen zitten en in de gaten kunnen houden en handelen tijdens de rit.
Al het bovengenoemde doen we vastberaden, zonder te twijfelen of onzeker te zijn. En nu is zijn babyzusje snotterig en dan ben ik ineens onzeker over of ik haar een zetpilletje moet geven. En of ze genoeg eet en drinkt. Of ik haar wel gewoon mee naar buiten mag nemen voor een wandeling. Of ze alleen verkouden is, of dat ze ook oorpijn heeft? En die koorts, komt dat door ziek zijn? Of zal er nog een tandje doorkomen. Ze heeft ook al van die rode billen. Of komt dat dan weer doordat die eigenmerk luiers gewoon ruk zijn? Wanneer ga ik met haar naar de huisarts? Zal hij me dan een aansteller vinden? Ze slaapt nu wel heel lang, zal ze nog wel ademen? Moet ik haar wakker maken om wat te laten drinken?
Wat kan het moederschap je soms toch onzeker maken! Hè gelukkig, ik ben nog niet afgehard.
