Het is alweer een jaar of drie geleden dat ik ‘welcome to Holland’ voor het eerst las. Deze essay is geschreven in 1974, dus is al ouder dan dat ik ben. De schrijfster, Emily Perl Kingsley, is moeder van een zoon met het syndroom van down.

De eerste keer dat ik deze tekst las maakte dit een enorme indruk op mij. Ik vond het erg herkenbaar en was er even ondersteboven van. Ik denk dat het verhaal ‘welcome to Holland’ herkenbaar is voor veel ouders van een kindje dat ‘anders’ is. Maar tegelijkertijd ook voor vaders en moeders bij wie het ouderschap anders uitpakt dan verwacht. Want laten we wel wezen het ouderschap brengt, naast veel vreugde en hoogtepunten, nou eenmaal ook wel eens teleurstellingen met zich mee.

Ik ben zo vrij geweest om de tekst in mijn eigen woorden te vertalen naar het Nederlands.

Mensen vragen mij wel eens hoe het is om moeder te zijn van een kindje met beperkingen. Om dit goed uit te leggen vertel ik vaak het verhaal over mijn reis naar Holland.

Als je samen kiest om voor een kindje te gaan, kun je dat vergelijken met het plannen van een geweldige reis naar bijvoorbeeld Italië. Je gaat je oriënteren. Je leest boeken over Italië, je neemt je voor om het Colosseum te gaan bekijken en om in de gondels van Venetië te varen. Je leert zelfs een paar zinnetjes Italiaans uit je hoofd die van pas kunnen komen, je hebt er helemaal zin in!

Na maandenlange voorbereiding is de dag eindelijk daar. Je pakt je boeltje op en daar ga je. Een paar uur later landt het vliegtuig en de stewardess zegt enthousiast: Welcome to Holland!

Holland??! Zeg je verbaasd. Hoezo Holland? We gingen toch naar Italië? Daar heb ik mijn hele leven al van gedroomd, ik heb een ticket gekocht naar Italië! Maar blijkbaar is er een wijziging geweest in de bestemming van dit vliegtuig. Je bent in Holland geland, en daar zul je moeten blijven.

Een belangrijk gegeven is dat je niet bent uitgestapt in een verschrikkelijk, walgelijk vies land. Maar het is gewoon anders. Dus je zult je overnieuw moeten oriënteren. Je moet andere boeken lezen, een andere taal leren spreken en je leert mensen kennen die je anders nooit zou hebben ontmoet. Het tempo ligt wat lager in Holland en het is er minder flitsend dan in Italië. Maar als je er een tijdje bent heb je even op adem kunnen komen. En dan begin je te ontdekken dat Holland prachtige windmolens heeft. En mooie tulpen. Holland heeft zelfs schilderijen van Rembrandt.

Ondertussen is iedereen die je kent druk met heen en weer vliegen naar Italië. En iedereen wil jou enthousiast vertellen over hoe geweldig hun reis was en hoe fantástisch Italië wel niet is. Maar het enige dat jij kunt denken is: Jep, daar zouden wij eigenlijk ook naar toe gaan. Althans, dat waren onze plannen…

Die pijn, de pijn van de plotselinge wijzigingen in de plannen waar je je hele leven al mee bezig was, zal nooit maar dan ook nooit meer weg gaan. Want het verlies van die droom is enorm. Maar als je je hele verdere leven blijft rouwen om dit verlies, zul je nooit in staat zijn om te zien hoe speciaal, mooi en liefdevol Holland kan zijn.